Eugène nam de trein naar Heiloo via mijn moeder

Mijn moeder zag het al op een afstand. Het was weer niet goed met Eugène. Steeds als onze aangetrouwde oom bij mijn moeder plechtig gekleed op bezoek kwam, had hij weer last van vreemde stemmen en rare gedachten, zoals hij dat noemde. Zijn kleding was een teken dat hij met de trein naar Heiloo zou gaan om zich te laten behandelen met elektroshocks. Dat hielp hem goed; hij wist al langere tijd dat een grote onrust in hem groeide. Met mijn moeder besprak hij of zij ook vond dat hij moest gaan. Zij luisterde dan nauwgezet over hoe hij zijn onrust beleefde. Zij bespraken dan samen of het erg genoeg was om op de trein te stappen. Meestal was dat het geval.

In ons gezin waren de vreemde stemmen van Eugène niet bijzonder. Dat was een gegeven in zijn en ons leven. De rol van mijn moeder als naaste was even gewoon als de was doen of de kat eten geven. De onderwerpen burgerinitiatief, verwarde personen en betrekken van de naasten waren nog niet uitgevonden. Dat stemt tot nadenken.

Edda Heijting